برداشت اول:

کودکی از پشت درختان پرید

گفت عید

دست به هم زد، پرید

خنده کنان تا ته رویا رسید

اشک پدر را ندید

خنده ز لب های پدر رخت بست

بغض به بار آمد و در هم شکست

در نگهش جان نبود

سفره بود

نان نبود

باز پدر در ته سیگار ماند

خنده ی کودک ز لبش خشک شد

داغ به قلبش نشاند

دید پدر قلب خودش را فشرد

دست به دیوار برد

جان سپرد....

برداشت دوم:

شب رسید

باز غمی جان گرفت

جان درید

عید بود

در دل او واژه ی تردید بود

رفت و رفت

دست تکان هم نداد

درد به جان می زد و درمان نداد

رفت و رفت

پشت سرش مرد زمینگیر شد

اشک سرازیر شد

پیر شد

عید بود

حال، دگر مرد چه نومید بود

از نفس افتاد و پر از درد شد

سبزه عید از نگهش زرد شد...

برداشت  آخر:

کاش که ماتم نبود

لرزه به دستم نبود

غم نبود

کاش دلم یکه و تنها نبود

یخ زده در قصه ی سرما نبود

سفره هفت سین من از غم پر است:

(( سرد و سخت

ساز و سوز

سیطره ی شب به روز

سبزه ی بی بار و برگ

سایه ی سنگین مرگ ))

تُنگ ترک خورده ی بی ماهی ام

یاد من آرَد غم تنهایی ام

گریه ی گه گاهی ام

غصه ی تنهایی من قصه نیست

حال و هوایی است

که باید گریست

حال که عید آمده آزرده ام

باز ترک خورده ام

مرده ام...

 

اللّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَعَلى آبائِهِ في هذِهِ السّاعَةِ وَفي كُلِّ ساعَةٍ وَلِيّاً وَحافِظاً وَقائِدا ‏وَناصِراً وَدَليلاً وَعَيْناً حَتّى تُسْكِنَهُ أَرْضَك َطَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فيها طَويلاً

فکر می کرد.

از همین حالا در بند پوتین هایش بود و کلاهی که قرار است نقابش از وسط بشکند و قرار است تنبیه شود.

فکر می کرد وقتی دلتنگ شد کارت تلفن از کجا بخرد .

ابرو هایش در هم رفت.

 چه چیز از این بد تر که در بهترین سال های عمرش باید مو هایش ماشین خورده ی نمره ی چهار باشد و همیشه بوی تاید بدهد!

چه خشم شب هایی!

و چه شب هایی!

آنقدر روی دوشش تنهایی بود که کلاشینکف روی شانه اش سنگینی کند

یاد حرف پدرش افتاد: (( سربازی از تو مرد می سازد ))

 

اللّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَعَلى آبائِهِ في هذِهِ السّاعَةِ وَفي كُلِّ ساعَةٍ وَلِيّاً وَحافِظاً وَقائِدا ‏وَناصِراً وَدَليلاً وَعَيْناً حَتّى تُسْكِنَهُ أَرْضَك َطَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فيها طَويلاً