به شبهای دلم بنگر

به این تنهایی تاریک

به سرمای ملال انگیز دستانم

به این رسوایی پنهان چشمانم

که من عمریست دلتنگم

که من مثل کلاغ قصه های بی سر انجام شبانگاهی بد آهنگم

به من رو کن

 تو ای چشمان مستت آتشی بر جان بی جانم

تو ای لبخند هایت خط بطلانی به سرمای زمستانم

بیا یک دم در این ظلمت کده من را تماشا کن

اگر دیدی که بر لب خنده دارم زود حاشا کن

من آن پنهان شده در پیله ی تنهایی خویشم

نه راهی مانده برگردم

نه راهی هست در پیشم

مرا دریاب ای لبهای سرخت باغ سیب مست

من آن تنهای سرگردان شبهایم

مرا آیا تو یادت هست ؟

اللّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَعَلى آبائِهِ في هذِهِ السّاعَةِ وَفي كُلِّ ساعَةٍ وَلِيّاً وَحافِظاً وَقائِدا ‏وَناصِراً وَدَليلاً وَعَيْناً حَتّى تُسْكِنَهُ أَرْضَك َطَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فيها طَويلاً

سرباز هاي دلتنگ،

چه در صلح چه در جنگ،

 سرباز هاي غربت،

محكوم ها به طاقت،

و اشك بي نهايت،

لباس هاي خاكي، هلاکی،

 سیگار های پنهان،

 یا تیغ های عریان،

 و گریه های بی جان،

 ستوه درد دوری،

 تنبیه های زوری ،

 صبوری صبوری،

غروب های دلگیر،

نگاه های شبگیر ،

و ذهن های در گیر،

 تفنگ های خسته،

غرور ها شکسته،

 دهان های بسته ،

 تمام شد ولیکن ،

تنها بودن من

اللّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَعَلى آبائِهِ في هذِهِ السّاعَةِ وَفي كُلِّ ساعَةٍ وَلِيّاً وَحافِظاً وَقائِدا ‏وَناصِراً وَدَليلاً وَعَيْناً حَتّى تُسْكِنَهُ أَرْضَك َطَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فيها طَويلاً

پلک چشمان دلم افتاده است           خسته از تکرارم و بی اختیار                   

                                                      اشک بانگ آمدن سر داده است

در هوای خفته ی سرد اتاق                      بی رمق در جای خود چسبیده ام

می گزم لب را وبا چشمان باز          گوییا صد سال من خوابیده ام

حسرت باریدن باران عشق    در هوای واهی ام   

                                         آه من سر گشته ی تنهایی ام

   شیشه ها سر گشته ی گرد و غبار   

                         ای دریغا از بهار

                                              باز هم سر بر زمین بنهاده ام

عنکبوتی لانه کرده در اتاق        در کنار آن چراغ        

                       گشته آویزان ز سقف خانه ام                 

                                                        می تند تار فراق

باز هم بی اعتنا رد می شوم    از کنار لحظه ها        

                       می دهد آزار سوز ناله ام                    

                                                       جذبه ی آیینه ها

چشم بر هم می گذارم می روم          تا رهایی همچو برگ

               می روم تا نیست گردم در افق          

                                                  همره دستان مرگ....

اللّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَعَلى آبائِهِ في هذِهِ السّاعَةِ وَفي كُلِّ ساعَةٍ وَلِيّاً وَحافِظاً وَقائِدا ‏وَناصِراً وَدَليلاً وَعَيْناً حَتّى تُسْكِنَهُ أَرْضَك َطَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فيها طَويلاً

چرا فقط تو ؟

چرا از میان مردان فقط تو

هندسه ی زندگیم را تغییر می دهی؟

پابرهنه به جهان کوچکم وارد می شوی در را می بندی

و من اعتراض نمی کنم ...

چرا فقط تو را دوست دارم ؟

چرا فقط تو را می خواهم ؟

اجازه می دهم هر حرفی بزنی و من اعتراض نمی کنم ...

تمام زمانها را خط می زنی ، حرکت را متوقف می کنی

و در درون من تمام مردها را میکشی

و من اعتراض نمی کنم ...

چرا از میان تمام مردها کلید شهر طلایی را به تو میدهم؟

که دروازه اش بر هر ماجراجویی بسته مانده

پیش همه آدم ها در میان موسیقی ناقوسها با تو بیعت می کنم

ای پادشه همیشه ی زندگی من دوستت دارم تا ابد ...

اللّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَعَلى آبائِهِ في هذِهِ السّاعَةِ وَفي كُلِّ ساعَةٍ وَلِيّاً وَحافِظاً وَقائِدا ‏وَناصِراً وَدَليلاً وَعَيْناً حَتّى تُسْكِنَهُ أَرْضَك َطَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فيها طَويلاً